Η αιμορροϊδοπάθεια είναι μια από τις συχνότερες παθήσεις του πρωκτού που μπορεί όμως να επήρεάσει σημαντικά την ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα μας. Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού θα ταλαιπωρηθεί σε κάποια περίοδο της ζωής του από τις αιμορροΐδες του. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αιμορροΐδες στην περιοχή του πρωκτικού σωλήνα. Οι αιμορροΐδες είναι φλέβες (αγγεία) που φυσιολογικά βρίσκονται στον πρωκτικό σωλήνα και αποτελούν μέρος του μηχανισμού εγκράτειας, δηλαδή στεγανοποιούν το έντερο στο τελικό τμήμα του πρωκτικού σωλήνα.
Διάφοροι παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί για την δημιουργία αιμορροϊδοπάθειας. Οι παράγοντες αυτοί είναι: δυσκοιλιότητα, διατροφή (Δυτικός τρόπος ζωής), εγκυμοσύνη, βαριά εργασία που συντελεί στη συχνή αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης, δυσκολία στην κένωση, προχωρημένη ηλικία.
Τα συχνότερα συμπτώματα της αιμορροϊδοπάθειας είναι η αιμορραγία κατά την κένωση, ανώδυνη ή επώδυνη διόγκωση-πρόπτωση των αιμορροΐδων, πόνος στην περιοχή του πρωκτού, έκκριση βλέννης, κνησμός στην περιπρωκτική περιοχή και αίσθημα ατελούς κένωσης.
Η διάγνωση της αιμορροϊδοπάθειας είναι κλινική και γίνεται στο ιατρείο μετά από επισκόπηση, δακτυλική εξέταση και πρωκτοσκόπηση. Στην περίπτωση εμφάνισης συμπτωμάτων ο ασθενής πρέπει να επισκεφθεί εξειδικευμένο χειρουργό στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού ώστε να αποκλειστούν άλλες παθήσεις με παρόμοια συμπτωματολογία. Καλό είναι βέβαια όλοι οι ασθενείς που έχουν αίμα στα κόπρανα να υποβάλλονται σε ενδοσκοπικό έλεγχο (κολονοσκόπηση) του παχέος εντέρου για τον αποκλεισμό άλλης συνυπάρχουσας παθολογίας. Η αιμορροϊδοπάθεια είναι μια καλοήθης πάθηση και δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ αιμορροΐδων και ανάπτυξης καρκίνου του πρωκτού.
Οι επιπλοκές της αιμορροϊδοπάθειας είναι σπάνιες. Συχνότερη επιπλοκή είναι η θρόμβωση των αιμορροϊδικών όζων, η ανάπτυξη δηλαδη πήγματος μέσα στον αιμορροϊδικό όζο. Αυτή μπορεί να είναι πολύ επώδυνη και να απαιτηθεί επείγουσα χειρουργική εξαίρεση του θρόμβου για την άμεση ανακούφιση του ασθενή από την έντονη συμπτωματολογία. Άλλη επιπλοκή των αιμορροΐδων είναι η αναιμία μετά από συχνή και χρόνια απώλεια αίματος.
Οι αιμορροΐδες διακρίνονται σε εξωτερικές και εσωτερικές, και ταξινομούνται, ανάλογα με το μέγεθος και την μορφολογία τους, σε 4 βαθμίδες:
- 1ου βαθμού: χωρίς πρόπτωση
- 2ου βαθμού: με πρόπτωση έξω από τον πρωκτό η οποία ανατάσσεται αυτόματα
- 3ου βαθμού: με πρόπτωση οι οποίες ανατάσσονται μετά από χειρισμό
- 4ου βαθμού: με πρόπτωση η οποία δεν ανατάσσεται με χειρισμούς
Η θεραπεία των αιμορροϊδών είναι χειρουργική. Κάποια συμπτώματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με συντηρητικά μέτρα με σκοπό την ανακούφιση του ασθενούς, αλλά είναι προσωρινά. Τέτοια είναι η αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες, η χρησιμοποίηση αλοιφών καθώς και τα χλιαρά λουτρά. Όλα αυτά δεν θεραπεύουν τη νόσο, απλά προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση στα επώδυνα επεισόδια και αναβάλλουν την ανάγκη για οριστική θεραπεία.
Το ουσιαστικό ερώτημα είναι πότε πρέπει να χειρουργούνται οι αιμορροΐδες και με ποια χειρουργική τεχνική. Η επιλογή της κατάλληλης χειρουργικής προσέγγισης θα γίνει από τον χειρουργό μετα από συζήτηση με τον ασθενή βάσει των συμπτωμάτων , της ηλικίας και του ιστορικού του ασθενή σε συνδιασμό με τον βαθμό/στάδιο της αιμορροϊδοπάθειας.
Οι χειρουργικές επιλογές σήμερα συμπεριλαμβάνουν:
- Η κλασική αιμοροϊδεκτομή κατά Milligan Morgan με διαθερμία, ενεργειακό ψαλίδι ή laser
- Απολίνωση των αιμορροϊδικών αγγείων με την βοήθεια υπερηχογραφικής καθοδήγησης
- Αιμορροϊδοπλαστική με laser
- Απολίνωση αιμορροϊδικών αγγείων με ελαστικους δακτυλίους
Κάθε χειρουργική προσέγγιση έχει τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά της. Στόχος μας είναι η επιλογή της καλύτερης θεραπευτικής προσέγγισης για κάθε ασθενή με σκοπό:
- Το μικρότερο ποσοστό υποτροπής
- Διατήρηση του σφιγκτηριακού μηχανισμού
- Την ελαχιστοποίηση των επιπλοκών
- ·Ελάχιστο ή καθόλου μετεγχειρητικό πόνο , με τάχιστη ανάρρωση του ασθενή και άμεση επιστροφή του στην καθημερινότητα του.
Ο κ. Πατσούρας εξειδικεύτηκε για 5 χρόνια στη χειρουργική του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού στο Ηνωμένο Βασίλειο σε εξειδικευμένα κέντρα (St Mark’s Hospital & Academic Institute και St Thomas’ Hospital, Λονδίνο).